Likdoorns: alles wat je moet weten

Een van de meest voorkomende voetkwaaltjes zijn likdoorns. Je kent ze misschien ook wel als eksterogen. Iedereen kan hier last van krijgen–kinderen, ouderen, noem maar op. We zien ze in de praktijk vooral bij dames die veel op hakken lopen, mensen die stevige werkschoenen aanmoeten of zelfs bij kinderen die vaak een afwijkend looppatroon hebben. Maar dat we dit vaak zien bij deze mensen wil natuurlijk niet zeggen dat iedereen er last van krijgt.

Wat is een likdoorn?

Een likdoorn ontstaat door constante druk op de huid. Denk maar aan een kleine teen die constant tegen de zijkant van je schoen blijft drukken. Omdat de huid zich wil beschermen, gaat hij eelt aanmaken. Door die constante druk kan de eelt alleen nergens heen, dus gaat deze zich naar binnen richten. Dan ontstaat wat we een likdoorn noemen. De likdoorn wordt pijnlijk omdat de naar binnen gerichte eelt zich vaak tot een puntje ontwikkelt, waardoor extra pijn ontstaat wanneer er druk op komt te staan.

Wat is het verschil tussen een likdoorn of een eksteroog?

We noemen een likdoorn ook wel een eksteroog, maar daar zit wel degelijk verschil tussen!

Wanneer we over een likdoorn spreken, groeit er daadwerkelijk een scherpe punt eelt naar binnen. Het klinkt allemaal wat heftig, maar het valt wel mee. Denk aan een puntje van het formaat punaise. Door de constante druk van o.a. je gewicht op de eeltplek kan het eelt nergens heen, dus groeit het naar binnen in plaats van naar buiten. En omdat er ontelbaar veel zenuwen in je voet zitten, kan dit als ontzettend pijnlijk worden ervaren. Likdoorns kunnen over de hele voet voorkomen. We zien ze voornamelijk op tenen en onder tenen.

Wanneer we het over een eksteroog hebben, dan spreken we over een eeltschijf die vaak aan de buitenkant van de teen groeit. Ook dit voetkwaaltje ontstaat door constante druk en wrijving tegen een schoen, maar hierbij groeit het eelt niet naar binnen. Wel kan een eksteroog net zo pijnlijk zijn als een likdoorn. Eksterogen groeien voornamelijk aan de zijkant van kleine tenen.

Hoe herken ik een likdoorn/eksteroog?

Pedicures omschrijven een likdoorn vaak als een glasachtig geel plekje met een donkere kleur in het midden. Een beetje zoals een pit in een vrucht. Jij kent het zelf waarschijnlijk sneller als een pijnlijke plek of je voelt zelfs een bultje onder de voet. Een likdoorn is vaak maar één tot enkele millimeters groot. In extreme gevallen zit hij diep onder een eeltlaag.

Wanneer je de plek voelt, kan het hard of stevig aanvoelen. Maar vergis je niet, er bestaan ook ‘weke’ varianten. Deze zitten vaak tussen de tenen en blijven door de vochtigere omstandigheden daar vaak zachter dan likdoorns onder de voet of op een zijkant van een teen.

Hoe kom ik er vanaf?

Je krijgt vaak last van likdoorns en eksterogen wanneer je schoenen draagt die te smal zijn, wanneer je vaak op hakken loopt of schoenen draagt die net een beetje te klein zijn. Hierin kunnen je voeten niet natuurlijk uitspreiden wanneer er gewicht op staat en raken je voeten en tenen wat bekneld. Door die beknelling ontstaat de druk en dus ook de eeltvorming die straks tot een likdoorn of eksteroog gaat leiden. De stand van je tenen of voeten kan ook zeker een rol spelen, vooral als je verder geen problemen hebt met je schoenen. Een (medisch) pedicure zal in veel gevallen kunnen beoordelen waardoor jij een likdoorn of eksteroog hebt ontwikkeld.

De pedicure kan een likdoorn vakkundig verwijderen door deze met een frees uit te hollen. Dat wil zeggen dat ze een kleine, geautomatiseerde boor gebruikt om de eeltpit uit te hollen. Hierdoor zal de pijn afnemen en ben je voor nu van de likdoorn af.

Eksterogen verwijderen doen ze vaak op een eenzelfde manier — al wordt het lastiger wanneer deze eeltschijf diep onder de huid ligt. De pedicure verwijdert ook hier overtollig eelt zo ver en goed mogelijk en geeft je adviezen over hoe je de druk op je tenen kunt verminderen.

Probeer de likdoornpleisters met salicylzuur zo veel mogelijk te voorkomen wanneer je bij een pedicure onder behandeling bent. Maar ook wanneer je thuis een likdoorn probeert te verwijderen, is zo’n dergelijke pleister niet aan te raden. Het zuur in deze pleister verzacht de likdoorn/eksteroog, maar tast ook de zachte, gezonde huid rondom de eeltpit aan. Wanneer die gezonde huid ook verzacht ontstaat een broedplaats voor bacteriën en schimmels en zo zou je weer een volgend voetkwaaltje moeten behandelen.

Likdoorns: alles wat je moet weten